1997. In het vierde jaar van kunstacademie st. Joost startte ik het project 'schaakmat', een serie tekeningen over het tumultueuze bestaan van een koning en koningin met hun onderdanen paard, pion, toren en loper. Hoofdthema: het conflict. Ik was - en ben nog steeds - gefascineerd door de gedragingen van mensen; wat ons beweegt, vooral wanneer het fout gaat. Welke keuzes maken we dan? En waar komen die keuzes vandaan? Vragen waarop het antwoord meestal niet eenduidig is.
In de daaropvolgende jaren bleef ik dat thema trouw. Ik maakte grote tekeningen over de strijd tussen mensen onderling, hun strijd tegen de natuur en over het innerlijk conflict. Naast nieuwe tekeningen zijn enkele daarvan nog te zien in de serie 'homo animalis'.
Ook in mijn fotowerk was er, zeker in het begin, sprake van conflicten. Ik ging op pad met de poppen action man en surfgirl, die hun knieën en ellebogen konden buigen waardoor ik ze in alle standen kon zetten. Hun strijdtoneel: de natuur. Beide poppen stierven meerdere doden. Het grootste deel van de foto's liet ik afdrukken om ze te beschilderen met olieverf. Het resulteerde in de serie 'true crime'. Dit jaar herschilderde ik er enkele in 'no orange without blue', een serie die gaat over geweld tijdens oorlogstijd.
Later verving ik de poppen door uitgeknipte krantenfoto's die ik bewerkte met potlood en krijt. Het thema veranderde langzaam in 'overgave', of misschien waren de papieren figuren gewoon moe na een lange, zware strijd.
Vervolgens scheurde ik een deel van een portret uit een krant en scheurde er zelf ledematen bij, soms uit een belendende tekst. En ik bracht buiten naar binnen; de natuur maakte plaats voor geschilderde decors, waar ik de figuren met naalden op vast pinde. Dit mondde uit in de serie: 'paper lives', waar de thema's 'conflict' en 'overgave' streden om de eerste plaats.
Van de 'paper lives' naar de series 'hybrida intergalactica' en 'hybrida antiqua' lijkt een grote stap, maar fototechnisch gezien was het een kleine. Zelfde decor, ander sculptuur. Ik kwam op het idee toen ik een mislukte, verfrommelde tekening op mijn werktafel zag liggen. Het binnenvallende daglicht veranderde de prop in een merkwaardig, plantaardig diertje. Mijn fascinatie voor fictieve, hybride organismen op zowel verre planeten als in een vroeg stadium van de aarde was een feit.
Dat leidde ook tot een serie getekende hybrides met uitleg en berekeningen waarom en hoe ze zijn uitgestorven.
Tekenen en schilderen is toch wel mijn grootste liefde. Met uitzondering van de hybrides staat de mens altijd centraal. De mens en zijn nukken. Zijn verlangens. Zijn geheimen. Zijn talenten, al dan niet miskend of verborgen. Zijn onaflatende zucht naar meer. Zijn schier onverzoenbare relatie met de dood. Zijn onvermogen. Zijn vermogen tot liefhebben. Geen dier zo tegenstrijdig als de mens. In de serie 'sync.' synchroniseert de mens (draadloos) met de natuur, medemens, apparaten, niet-bestaande goden en het heelal.
